23 Απρ 2010

Τα παιδικά χρόνια (1903-1924)


Η Ελένη Παπαδάκη, γεννήθηκε στις 4 Νοεμβρίου του 1903.
Ο πατέρας της Νικόλαος Παπαδάκης, ήταν τμηματάρχης της Ιονικής Τράπεζας και αρκετά ευκατάστατος. Η μητέρα της, Αικατερίνη Κωνσταντινίδη, και ο μικρότερος κατα δύο χρόνια αδερφός, Μιχάλης ήταν τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας. Εκτός από το πρώτο παιδί, η Ελένη ήταν η μεγάλη αδυναμία του πατέρα της, μιας και ήταν πιο ζωηρή και ανήσυχη, σε σχέση με τον Μιχάλη.
Από μικρή εκδήλωσε τις καλλιτεχνικές της τάσεις, συμμετέχοντας στις μικρές εκδηλώσεις που οργάνωναν κάθε Κυριακή, μετά την εκκλησία, οι μουσικόφιλοι γονείς της, με προσκεκλημένο τους τον συνθέτη Δημήτρη Ρόδιο.
Μ
ια τέτοια Κυριακή, στο νεοκλασσικό της οδού Ιπποκράτους 70β στα Πευκάκια, η Ελένη Παπαδάκη έδωσε την πρώτη της παράσταση : οι καλεσμένοι της μητέρας της, ενοχλημένοι από παράξενους θορύβους και τριξίματα, σπεύδουν στο διπλανό δωμάτιο για να αντικρύσουν ένα παράξενο θέαμα. Η μικρή Ελένη, ανεβασμένη στο τραπέζι, έκανε κινήσεις παντομίμας και υποκλινόταν σ'ένα ..κοινό από καρέκλες, τις οποίες εκείνη είχε τοποθετήσει στην σειρά! Ξαφνιασμένη η μητέρα της, την επέπληξε:
-Ελένη!..τι κάνεις εκεί παιδί μου;
Και εκείνη απάντησε με φυσικότητα σε σταθερό τόνο:
-Είμαι ...θοποιός!

* * *

Ήταν ένα μοναχικό παιδί, με μεγάλα εκφραστικά μάτια και μελάγχολικό ύφος. Παρ'όλ'αυτά δεν έκρυβε κάποια ανησυχία, κάποια υπερκινητικότητα. Οι αυπνίες που είχε ώς παιδί εξακολούθησαν να υπάρχουν και στην υπόλοιπη ζωή της. Ονειροπολούσε συνέχεια, διάβαζε λογοτεχνία, και παρακολουθούσε με ενδιαφέρον τις συζητήσεις των μεγάλων. Η επικοινωνία με συνομήλικα παιδιά δεν ήταν εύκολη για την Ελένη, η οποία προτιμούσε να κάθεται με τις ώρες χαζεύοντας την θάλασσα και ρεμβάζοντας.
Μεγαλώνοντας κλεινόταν όλο και πιο πολύ στην μοναξιά και την ησυχία της. Όπως ο παππούς της, που ήταν Φιλόλογος και καθηγητής Πανεπιστημίου, έτσι κι εκείνη έτρεφε αγάπη για τη μελέτη. Σύχναζε στην δανειστική βιβλιοθήκη όπου διάβαζε ευρωπαική λογοτεχνία. Εκτός από την Βιβλιοθήκη, αγαπούσε να επισκέπτεται τον κινηματογράφο, εκφράζοντας συχνά στην μητέρα της το όνειρό της να γίνει ηθοποιός :
-Θα δείς εγώ τι θα κάνω, όταν θα γίνω ηθοποιός!
* * *

Έμαθε γαλλικά, ιταλικά και γερμανικά, με ιδιαίτερη συμπάθεια στην γερμανική φιλολογία. Τα αρχαία ελληνικά, την έφεραν πιο κοντά στην κατανόηση της αρχαίας τραγωδίας. Όλα αυτά αύξαναν τον πόθο της για το Θέατρο, και παράλληλα αυξανόταν το ιδεολογικό χάσμα με τους γονείς της. Ήξερε οτι εκείνοι δεν συμμερίζονταν το όνειρό της να γίνει ηθοποιός, ωστόσο ήταν πολύ επίμονη και δεν έπαυε σε κάθε ευκαιρία να μιλάει γι'αυτό. Η ευαισθησία του χαρακτήρα της τους έκανε τελικα να καμφθούν. Για αρχή, της επέτρεψαν να παρακολουθήσει μαθήματα τραγουδιού και χορού. Πειθαρχημένη καθώς ήταν μελετούσε σκληρά, και η αφοσίωσή της στον χορό και την μουσική, ήταν που την εξόπλισε με αυτή την υπέροχη σκηνική έκφραση και την τραγουδιστική δεινότητα- απαραίτητα στοιχεία μιας ηθοποιού του Θεάτρου.
Η φωνή της ήταν ένα θείο δώρο. Η καθηγήτρια της κ.Ρίττερ, είχε παρατηρήσει ότι.. ''έχει τόση μουσικότητα, τόσο θερμή φωνή, τόσην τέχνη και αίσθημα όταν τραγουδεί, ώστε άν δεν αφιερώνετο στο Θέατρο, και επεδίδετο στο τραγούδι θα εγένετο ασφαλώς μια πρώτης τάξεως Liedersaengerin''.
Ένας άλλος δάσκαλος της, ο Άλεκ Σκούφης, την προέτρεπε να ακολουθήσει την καριέρα πριμαντόνας. ''Θα την διεκδικήσει το μελόδραμα! Οι Αθηναίοι για πρώτη φορά θα δούν μια Κάρμεν που να συνδυάζει με την ίδια ένταση τέχνης, ηθοποιεία και φωνή''.
Ούτε η Όπερα, ούτε το Τραγούδι μπόρεσαν να αποσπάσουν την 20 χρονη Ελένη Παπαδάκη από την επιθυμία της για το σανίδι. Κατά βάθος αυτό ήθελε, και μοιραία, αυτό έκανε.


0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου